Stanowisko nr 2 w Kosewie zostało odkryte podczas badań powierzchniowych AZP w roku 2005. Zadokumentowany wówczas stan jego zachowania wskazywał na zaawansowane zniszczenie w wyniku głębokiej orki leśnej i erozji. Z powierzchni pozyskano kilkadziesiąt fragmentów naczyń glinianych oraz przepalone kości ludzkie. W wyniku prospekcji terenowej stanowiska, przeprowadzonej w lipcu 2014 roku przez Fundację Dajna im. Jerzego Okulicza-Kozaryna zarejestrowano na powierzchni i zabezpieczono kilkanaście fragmentów przedmiotów metalowych wykonanych z brązu i srebra. Na postępującą degradację stanowiska najjaskrawiej wskazywało odsłonięcie i naruszenie jam grobowych, widocznych w wykrotach drzew. Stanowisko nr 2 w Kosewie jest prawdopodobnie jedną z trzech nekropoli w tej miejscowości, odkrytych i badanych pod koniec XIX wieku przez archeologów niemieckich. W większości zniszczone, wyrywkowe dane archiwalne dotyczące stopnia przebadania i skali znalezisk wskazują, że mamy do czynienia z najważniejszym i największym zespołem sepulklarnym grupy olsztyńskiej, funkcjonującej na tym obszarze w okresie wędrówek ludów. Odkryte stanowisko należy prawdopodobnie identyfikować z tzw. Kosewen III, którego lokalizacja dotychczas nie została jednoznacznie potwierdzona w terenie. Wskazują na to m.in. zabytki pozyskane na powierzchni podczas prospekcji w 2014 roku, które zgodnie z danymi archiwalnymi pozwalają datować nekropolę na późną fazę wędrówek ludów. Również w oparciu o dane archiwalne współcześni badacze szacują, że na wszystkich trzech kosewskich cmentarzyskach zarejestrowano podczas badań wykopaliskowych w końcu XIX i na początku XX wieku kilkaset ciałopalnych grobów popielnicowych i jamowych, a w przypadku tzw. Kosewa I liczba ta mogła osiągnąć wartość ok. 1000 pochówków. Z uwagi na przedwojenną metodykę badań niemieckich oraz skalę znaleziska należy domniemywać, że prace prowadzono wyrywkowo i niesystematycznie. Zarejestrowane podczas prospekcji w 2014 roku znaleziska to prawdopodobnie pominięte podczas przedwojennych badań, zalegające na wtórnym złożu, luźne zabytki.
